Τι σημαίνει «πολιτεύομαι»

Το blog αυτό οφείλει την ύπαρξή του (και) στην δυσλειτουργία αυτού του όρου.

Θεωρούμε ασφυκτικά πλέον ότι πολιτεύεται όποιος ζητά την εκλογή του σε θέσεις του πολιτεύματος. Αυτή η αντίληψη ίσως είναι και η γενεσιουργός αιτία των πολιτικών μας προβλημάτων. Η πολιτικοποίηση του ατόμου είναι στην πραγματικότητα η ενεργοποίηση μίας και μόνο ιδιότητάς του: αυτής του πολίτη. Πολιτεύεται άρα όποιος ασχολείται με τα κοινά.

Ποιες θα μπορούσαν όμως να είναι οι αξίες μιας τέτοιας ενασχόλησης, ή για να ακριβολογούμε αυτής της συγκεκριμένης έκφανσης του ανθρώπου; Οι πιο βασικές. Υποψήφιοι πολίτες είναι, αναγκαστικά ευτυχώς, όλοι όσοι έχουν δικαίωμα ψήφου. Άρα και οι προσδοκίες μας από τον πολίτη (προς Θεού, δεν υπάρχει «κοινός» πολίτης γιατί η ύπαρξή του προϋποθέτει την ύπαρξη του α-κοινού πολίτη και ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός άραγε;) θα πρέπει να είναι οι πιο βασικές. Ο πολίτης είναι απρόσωπος, γιατί η ενασχόληση με τα κοινά προϋποθέτει την απόταξη οποιουδήποτε προσωπικού συνδρόμου, είτε αυτό λέγεται όφελος είτε λέγεται βίτσιο. Ο πολίτης είναι ανώνυμος, γιατί η ονομασία του θα οδηγήσει σε επώνυμες πράξεις που μόνο προσωπικές μπορεί να είναι και άρα όχι αντιπροσωπευτικές του κοινού. Ο πολίτης δεν έχει άλλη ιδιότητα πέρα από αυτή του πολίτη, γιατί μόνο ο ανειδίκευτος μπορεί να μην θεωρεί τον εαυτό του ειδικό, μόνο έτσι θα είναι ανιδιοτελής.

Το παρόν άρα αποτελεί μία αντίδραση στην (αντιφατική) apolitic στάση πολλών πολιτών. Και την καταδικάζω ως αντιφατική γιατί ακριβώς είναι μία ενεργή πολιτική στάση. Η μη ενασχόληση άλλωστε, η μη δράση αποτελεί μία επιλογή. Και αυτή ακριβώς είναι η λειτουργία του πολίτη, να επιλέγει. Τι παραπάνω χαρακτηρίζει άλλωστε την δημοκρατία παρά η συνεχής πάλη μεταξύ απόψεων, είτε ακραίων είτε κοινότυπων, με μοναδικό σκοπό την επιλογή της βέλτιστης. Όπου η βέλτιστη επιλογή καθορίζεται ιδανικά από την συλλογική απόφαση των πολιτών. Και ο σκοπός αυτής είναι να μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην ιδανική κοινωνία, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουμε ότι το ιδανικό απέχει περισσότερο από ότι πιστεύαμε πριν κάνουμε την επιλογή (η δυναμική διάσταση της κοινωνίας).

Τα παραπάνω συνήθως αντηχούν σαν αποκαΐδια μιας αρχαίας Αθήνας. Και σίγουρα είναι ως ένα βαθμό, εκτός και αν αναλογιστούμε το πλήθος των γυναικών, των δούλων και των έποικων στην αρχαία μητρόπολη. Τότε ίσως η σημερινή «λίγη» δημοκρατία των εκλογών φαντάζει καλύτερη. Σίγουρα πάντως φαντάζει καλύτερη από την καθόλου.