Η αποτυχία των apolitic

Eδώ βρίσκουμε μία καινούργια ευκαιρία που έχει δημιουργηθεί.

Πρώτα από όλα η χρονική συγκυρία. Όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι προβληματίζονται από το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που πολιτικοποιούνται. Αναφέρομαι στην άκαρπη ακόμα γενιά των 25 με 35 που έχει κουράσει τον εαυτό της με την apolitic αντιμετώπιση που έχει. Και την νέα γενιά που εντάσσετε αργά αργά στο ενεργό κομμάτι της κοινωνίας, την πραγματική νεολαία των 18 με 25 που δείχνει να ανησυχεί, ακόμα κι αν αυτό εκφράζεται λανθασμένα ή κατευθυνόμενα από κόμματα ή αφορά περιορισμένα (αν και σημαντικά) θέματα όπως το περιβάλλον. Δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι τώρα ξάφνου ξύπνησαν όλοι αυτοί. Δεν θεωρώ ούτε καν ότι ξύπνησαν όλοι, ούτε καν οι περισσότεροι. Παρατηρείται όμως ομολογουμένως μία τάση από μία ομάδα, ακόμα κι αν αυτή η τάση εκφράζεται σε café-bar-restaurant.

Αυτό είναι μέχρι σήμερα το πρόβλημα αυτής της τάσης. Δεν βρίσκει ένα μέσο ώστε να συγκεντρωθεί. Γιατί όλα τα διαθέσιμα μέσα είναι μέλη του συστήματος που θέλει να αλλάξει. Κι εδώ παρουσιάζεται η δεύτερη ευκαιρία: η έκρηξη των blogs. Ένα μέσο που αποδεδειγμένα πλέον και στην Ελλάδα μπορεί και έχει συγκεντρώσει κόσμο για να εκφράσει απόψεις (και όχι μια άποψη). Η νέα τάση θέλει τον κατακερματισμό των απόψεων. Θέλει την συλλογή και αναδιανομή ιδεών μακριά από συγκεντρωτικά όργανα. Και η έλλειψη αυτών των οργάνων οφείλεται στην φύση του μέσου. Δεν χρειάζεται ένα συντονιστικό όργανο γιατί αυτο-συντονίζεται. Δεν χρειάζεται μία γραμμή για να την επιβάλει στο σύνολο γιατί το σύνολο παραβρίσκεται ολόκληρο εδώ και σχολιάζει, δρα, ενεργεί. Είναι ένα μέσο δια-δραστικό, πράγμα το οποίο καθιστά την δια-δραστικότητα βασικό στοιχείο του νέου οικοδομήματος που χτίζετε δίπλα στο παλιό (προσέξτε, ήδη χτίζετε). Τι λείπει άρα; Χρόνος;